Terugblik 2012

Nog 12 weken te gaan tot we weer in Nederland zijn, als alles goed gaat! Ik ontkom er niet aan om steeds even terug te kijken op de laatste jaren en ik ga jullie mee laten genieten. Iedere week een jaar terugblik.

2012 was het jaar van het opzeggen van onze baan, terug naar Den Osse voor de laatste voorbereidingen en in mei een geweldige “Vaar Wel Party” in Delfshaven. Vol verwachting beginnen we aan onze tocht. De Noordzee over naar Schotland, met een geweldige tussenstop op de Farne Islands, een waar vogel paradijs.

We volgen het Caledonian Channel dwars door het land naar de west kust van Schotland. Varen door het Crinnian Canal naar de Ierse zee. Fietsen met vrienden “the Way of the Roses” van Lancaster aan de Ierse Zee naar Bridlington aan de Noordzeekust. Naar Ierland en via de Scilly’s terug naar het zuiden van England om in Falmouth te wachten op de oversteek van de Golf van Biskaje. Een keerpunt in de reis, de “vakantie’ duurde wel erg lang, we misten ons werk en collega’s en familie. We moesten wennen aan het “leven” aan boord, het aangewezen zijn op elkaar. Met de oversteek van de Golf van Biskaje nemen we die hindernis. Dit wordt ons leven.

De Spaanse rivieren in het noorden, de prachtige Portugese kust afzakkend tot Cadiz in Zuid Spanje. Met de oversteek naar Marokko komen we in een andere wereld. Het bezoek aan Fez is een hoogtepunt. Op de Canarische eilanden komen we in een rustiger tempo. Op Gran Canaria heb ik een maand Spaanse les en genieten we van het eiland leven. Beide kinderen varen een stuk mee, erg fijn. We ontmoeten langzamerhand zeilers die op de boot wonen en onderweg gelukkig ook vrienden die in Portugal, Spanje en op de Canarische eilanden wonen, die contacten zijn belangrijk. We beginnen ons een beetje thuis te voelen en als we met Nieuwjaar naar Spaans gebruik de 12 druiven voor iedere slag van de klok doorslikken kijken we vol plezier uit naar 2013!


5 landen en 3000 zeemijl gevaren

Rock Sound Home Coming Festival - maart/april 2024

We liggen nog een paar dagen in de Rock Sound Baai. Overdag doen we klusjes aan de boot, boodschappen en verkennen we de omgeving.

Het dorp heeft een Blue Hole, een bijna perfect rond meertje omgeven door rotsen, 300.000 geleden gevormd door de erosie van het kalkzandsteen plateau. Het heeft een mooie, serene sfeer. De Blue Hole is meer dan 180 meter diep, het water is een klein beetje zout, met veel mineralen, sommigen zeggen geneeskrachtig. Er zijn veel vissen die het kennelijk heerlijk vinden om er te leven en bewoners komen er picknicken en een duik nemen.

De Kathedraal grotten liggen net buiten het dorp, aan de rand van het eiland. Sommige gedeeltes van de plafonds zijn weggesleten en vormen ronde lichtgaten waar wortels van bomen en lianen door naar beneden groeien en op sommige plekken ook bomen door naar boven groeien. De lichtval in de grotten is heel bijzonder en de planten geven het een extra mysterieus tintje. Net naast de grotten ligt het Bubbelende Blue Hole, deze staat in verbinding met de zee en ademt in en uit op het ritme van de getijden door het poreuze kalkzandsteen waar het uit bestaat.

Stukje bij beetje ontdekken we ook meer van de geschiedenis. De eerste bewoners op de eilanden waren Lucayans, rond 800 geëmigreerd vanuit Zuid America. Columbus’ eerste plaats in de nieuwe wereld waar hij in 1492 aan land kwam was in het zuiden van de Bahama’s. Vanaf toen bestonden de eilanden ook voor Europa. De eilanden waren de eeuwen daarna afwisselend Spaans en Engels. De inheemse bevolking werd begin 1500 door de Spanjaarden gedeporteerd naar Hispaniola als slaven. Daarna duurde het nog bijna 150 jaar voor een Europeese nederzetting werd gesticht in de Bahama’s door de Eleutheran Adventurers. Een religieuze groep die onderdrukt werd op Bermuda vluchtte in 1647 naar een eiland wat ze Eleuthra noemden, naar het Griekse woord voor vrijheid. De groep brak op, maar het eiland bleef bewoond. Na de afschaffing van de slavernij in Engeland en de Burgeroorlog in de Verenigde staten vluchtten loyalisten en voormalige slaven naar de Bahama’s, de eerste grote stroom bewoners. Een gelijkwaardige bevolking was het nog niet. In 1973 werden de Bahama’s onafhankelijk van Engeland. Een grote stroom toeristen, visvangst en banken zorgt voor goede inkomsten en de bewoners lijken in goede omstandigheden te leven. Al moet je soms wel naar een ander eiland om te werken, voor medische behandeling of scholing.

Ieder jaar wordt Rock Sound Home Coming gevierd. Inwoners die elders zijn gaan wonen en werken, veelal in de Bahama’s zelf, komen terug naar hun dorp om familie en vrienden te ontmoeten. Het is een groot evenement wat een week duurt. Vrijwel iedere avond zijn er optredens met eten en drinken op een terrein bij het strand. De muziek wordt naar mate het later wordt luider en alle boten in de baai kunnen meegenieten, of ergeren zich en dat gebeurt ook.

Wij gaan een paar keer naar de wal om mee te eten en een biertje te drinken, hier met Sarah en Trevor. Het toppunt van de avond halen we nooit, té laat voor ons. Vooral zaterdagavond is geanimeerd. De meesten komen tip top naar het feestterrein, de kinderen mooi aangekleed en haren prachtig ingevlochten. Maar ook de volwassenen zien er feestelijk uit.

Ze komen om elkaar te zien, wij mogen er zijn maar maken geen deel uit van de groep, dat is duidelijk. Van verschillende bewoners hebben we gehoord dat er een Junkanoo komt en dat zou ik graag willen meemaken. Een soort carnavalsoptocht waarin allerlei culturele achtergronden terugkomen: Afrikaans, de slavernij tijd, hun leven nu. Maar wanneer die is? De één zegt misschien zaterdag, maar zondag kan ook, een ander zegt maandag, de laatste dag van de festival week. Ik mail de dame die contactpersoon is en krijg prompt een mail terug met de tijden van de optredens ‘s avonds, maar niets over de Junkanoo.

Ik vraag me dan af hoe dat werkt, gebeurt het spontaan, is er een tam tam waar wij niets van weten, willen ze ons liever niet erbij? Ik vraag het in de supermarkt en de twee dames die ik spreek zeggen zeer gedecideerd dat zij daar niet aan mee doen. Als we zaterdagavond op het feest komen, horen we dat de Junkanoo die middag is geweest om 5 uur. Het blijft dus een raadsel.

Tijd om verder te gaan, we zeilen weer een prachtige dag naar een smalle doorgang in het rif, de Current Cut, op weg naar Spanish Wells in het Noorden van Eleuthra. De waarschuwingen staan met dikke letters in de gids, sterke stroming, oncontroleerbare boten als je niet hard genoeg kunt varen en zo meer. Wij hebben het té netjes gepland, met doodtij gaan we door de Cut en meer dan een halve knoop stroom mee is er niet.

Spanish Wells heeft de naam omdat er in de zilvervloot tijd Spaanse schepen water zouden innemen voor hun tocht over de Atlantische Oceaan. Alle riffen en ondiepten in dit gebied maken dat een onwaarschijnlijk verhaal, maar de naam is gebleven. Nu is het de dé plek waar de visvangst van de Bahama’s zich concentreert. Vissersschepen liggen in de haven of varen langs met een sleep van drie of vier kleine bootjes achter zich. Ze vangen kreeft en conch en het zijn goede jaren. In het dorp komen we een kreeftvisser tegen met een dikke gouden ketting om zijn nek, aan het uiteinde hangt een prachtige gouden kreeft van zeker 15 centimeter. Het is te hopen dat de kreeften het tempo bij kunnen houden van de verbeterde manieren om te vissen. Voor de conch is dat in ieder geval niet zo en ieder jaar moet er dieper worden gezocht naar de felbegeerde schelpdieren. Het is een vrije dag en in het dorp is helaas alles gesloten, jammer. We gaan eind van de middag verder en ankeren net buiten de eilanden om morgen door te varen naar de Abaco’s. Er komt weer een koufront aan met veel wind en daarna dagen wind uit het noorden, dus morgen is de beste dag.

Volgens zeilers die hier al jaren komen hebben we een slecht jaar met zoveel opeen volgende koufronten, motorboten en zeilers met weinig ervaring hebben daar nóg meer last van, maar het zou fijn zijn als we nog een poosje rustig weer krijgen. Lekker snorkelen in de Abaco’s lijkt me heerlijk.

Foto's Niet alleen de natuur is veerkrachtig hier, de bewoners ook én creatief. Deze man wilde even de kade vegen bij het Blue Hole en maakte ter plekke een bezem van wat er voorhanden was. Ook een nieuwe vogel gespot, een Ani. Hij maakte veel lawaai!

Nog een paar keer de Kathedraal grot

We varen hier vlakbij land, maar wat zie je als je door de Bahama's vaart? Precies, je ziet vrijwel niets van de eilanden omdat ze zo laag zijn, voeg daarbij alle ondieptes en verborgen riffen en het moet een ware nachtmerrie geweest zijn om hier in vroeger tijden te varen. 

Huisjes in Spanish Wells, het dorp had een fijne sfeer. Het bovenste huis in de Nationale kleuren van de Bahama's

En nog een paar muurschilderingen uit Rock Sound

De andere wereld van de Bahama's: Eleuthra - maart 2024

Een depressie uit Cuba verjaagt ons uit de Exuma’s, de stormwind gaat 360 graden rond en we vinden de beschutting hier matig. In een prachtige dag zeilen we 50 mijl over de Exuma Sound naar het langgerekte eiland van Eleuthra. Zonnig en warm, net niet aan de wind, geen golfslag, het oceaanwater in de Sound is inkt blauw en zó helder! Heerlijk. We gaan naar Rock Sound met een grote baai waar wel honderd boten in kunnen en met beschutting uit alle windrichtingen.

Het is direct duidelijk dat we hier in een ander gebied zijn. Geen cruiseschepen, super jachten of reusachtige catamarans, geen toeristen ‘industrie’, hier wonen gewone Bahamians. En de boten die er liggen zijn van onze maat, velen net zoals wij op zoek naar een veilige plek voor de storm. We controleren het anker nog een keer en dan maar afwachten.

De weerberichten verschillen iedere 6 uur dat ze vernieuwd worden, maar uiteindelijk komt het hoogtepunt van de storm overdag, dat is wel zo fijn. Verschillende onweersbuien met heftige wind razen door de baai, de wind draait van oost naar zuid en neemt iets af. We varen snel over naar de andere kant van de baai voor de rest van de storm overkomt uit west/noordwest. Felle squalls met wind en regen, maar ook hier liggen we goed. In de loop van de nacht neemt de wind iets af, maar ook in de dagen erna hebben we regelmatig harde wind. We horen dat in het nabijgelegen Georgetown 5 boten blikseminslag hebben en ernstige schade hebben aan het elektrische systeem, in onze baai is niemand geraakt. Dat is geluk hebben, want als het overkomt kan je niets meer doen. De storm gaat de Atlantische oceaan over en verdiept zich met enorme windsnelheden op weg naar Schotland. Daar hoeven we nog niet heen!

Het dorpje Rock Sound is een lintdorp aan de Queens Highway, waarbij ‘highway’ betrekkelijk is. Er is maar één weg op het eiland en de staat van de weg is bedroevend.

Je kan hier makkelijk van de baai naar de Atlantische Oceaan lopen, zo smal is het eiland. Het strand tussen de rotsen is gekleurd met zand in een zachte tint roze, heel bijzonder. Later zien we schelpenbedden met roze schelpen die hiervoor zorgen. De dag voor de storm is het nog een gemoedelijk strand, we zien het een paar dagen later als de golven op de kust beuken, de storm stuurt nog even de groeten terug naar de Bahama’s.

We ontmoeten Sarah en Trevor uit Engeland en als het weer rustig is huren we een auto en rijden een dag over het eiland. Eleuthra is 145 km lang, en small. Het zuidelijkste puntje slaan we over, daar wordt het Disney Cruiseline resort gebouwd op Lighthouse Point. De cruiseschepen zullen daar straks afmeren en in Disney stijl ontvangen worden. De meningen lijken verdeeld, een schande dat zo’n prachtig stuk natuur opgeofferd wordt, niet meer toegankelijk is, het zou een natuurreservaat moeten zijn, maar ook borden langs de weg met “Werkgelegenheid bij het prachtige Disney resort voor Eleutherans”. Waarschijnlijk beiden waar, het karakter zal veranderen. Maar misschien kunnen meer jonge mensen nu een leven opbouwen op het eiland. We gaan naar het charmante Governors Harbour, de bescheiden hoofdstad van het eiland. Enkele overheidsgebouwen en ook erg mooie oude houten huizen met brede veranda’s en enorme bougainville’s in de aangelegde tuinen. Er is zelfs een coffeeshop met goede koffie, als er geen stroomuitval is tenminste.

Vlakbij is het Leon Levy Plant Reserve, een mooie botanische tuin met Bahama’s planten en bomen. Het is prachtig aangelegd, jungle paden, vijvers en waterland met mangroves. Ik vind daar de kleinste waterlelie die ik ooit heb gezien, misschien maar 8 centimeter! Jammer genoeg is het niet de goede tijd voor de orchideeën, maar er blijft genoeg te zien.

We slingeren verder langs de Queens Highway en komen bij de Queens Baths, De Koninginnen Baden. Trevor en Sarah zijn hier eerder geweest en hebben toen gezwommen in de natuurlijke bekkens die uitgesleten zijn in de hardsteen ondergrond van de baai. De golven zijn nu zo hoog dat ik zelfs staand op de hoge rotsen eromheen even bang ben dat de golven er over zullen slaan. Het zwempak hoeft niet uit de tas, maar we zijn alle vier zo onder de indruk van de kracht en schoonheid van de golven dat we er een hele tijd zitten. De noordelijkste punt waar we komen is het “glazen venster”. Het eiland “breekt” hier bijna in twee stukken en de inktblauwe zee kan bij hoogwater doorstromen van de oceaan naar de turkooizen binnenzee die Eleuthra omvat. Vroeger was het een stenen boog, maar de eeuwen van water en golven hebben de boog doen instorten, evenals de eerste bruggen die keer op keer werden weggespoeld. Wat er nu ligt zal de schoonheidsprijs niet krijgen, maar is misschien wel iets beter bestand tegen de zee.

We verbazen ons over de diversiteit die het eiland te bieden heeft. Bij Hatchet baai gaan we even bij een grot kijken die iemand ons aangeraden heeft. Geen idee wat te verwachten, het lijkt een gat in een grasveld. Het blijkt een druipsteen grot waar je kilometers in kunt lopen, met mooie druipsteen formaties, statige portalen waar je door loopt, bizarre plafonds, afslagen naar links en naar rechts. We zijn niet echt goed voorbereid en met de zaklamp op de telefoons wagen we ons zover we kunnen. We vragen ons af of de grot uitkomt in zee? Geen plek om te zijn bij onverwachte regenbuien, maar vandaag erg interessant om te verkennen. En zo slingeren we we weer terug naar Rock Sound, door kleine dorpjes en langs prachtige stranden aan het turkooizen water van de binnen kant en het diep blauwe water aan de Atlantische kant. Wat een ruige natuur en rust….

Dat kan je van de baai niet altijd zeggen, want het is het Rock Sound Home Coming Festival, maar dat komt de volgende keer.

foto's van Governors Harbour: De bibliotheek uit 1897, de jeugdbibliotheek in Paassfeer, Er was volop activiteit in het gebouw, schildercursus, computerlessen en natuurlijk: boeken. De mooie huizen op Bucaneer Hill zoals Belmont en Buena Vista uit 1750 ( prachtig gerestaureerd) 

Leon Levy Plant Reserve, de vijvers, uitleg hoe de Bahama's gevormd zijn, miljoenen jaren van opbouw van kalkzandsteen deeltjes en 20.000 jaar geleden een dramatische verlaging van de zeespiegel waardoor het Bahama plateau gedeeltelijk boven water is komen liggen. Hoogste punt in de archipel is ongeveer 50 meter boven zeeniveau. Wie aan dit palmblad gegeten heeft was vast een kunstenaar en heeft er een prachtige vorm van gemaakt, of het had een andere oorzaak, maar één zo'n blad gevonden. epifyten op een boom, uitzicht over de tuin, Bahama Slider schildpadden, Epikarst, klakzandsteen dat weggesleten is onder invloed van water van bovenaf, er vormen zich dan holtes waar water en voedingsstoffen zich in verzamelen en die vaak gebruikt werden voor het verbouwen van voedsel. De rode aarde die we op de velden zien kom uit.... de Sahara! De Bahama's liggen in de directe route van de Sahara zandstormen en over de eeuwen heen is er zoveel stof neergedaald dat de aarde rood en vruchtbaar is. Reusachtige Aloe Vera.

Queens Bath

 Het uitzicht vanaf Cavalier Point, een kleine binnenzee aan de Atlantische kust en de grotten bij Hatchet Bay

's Avonds een vreemd schijnsel in de lucht, een raket lancering? Inderdaad op 25 maart was dit de lancering van een Falcon 9 vanaf Cape Canaveral met 23(!) Starlink satellieten aan boord, binnenkort heeft iedereen Starlink ontvangst.